Η ιστορική απόφαση του Δικαστηρίου για την οριστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής σηματοδοτεί κατά κάποιο τρόπο το τέλος της εποχής των τεράτων. Βάζει στο πολιτικό περιθώριο την αναβίωση ολοκληρωτικών ιδεών που ναρκοθετούν τη Δημοκρατία και δηλητηριάζουν την κοινωνική ζωή του τόπου.

Από το τέλος της δεκαετίας του ’90, ξεκινώντας από το ΠΑΣΟΚ, όλα σχεδόν τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου διαπίστωναν το τέλος του ιστορικού κύκλου της Μεταπολίτευσης. Δυστυχώς το μεταδικτακτορικό πολιτικό σύστημα για πολλά χρόνια μετά δεν κατάφερε να υπερβεί τις παθογένειες του παρά τις διαρκείς διακηρύξεις περί νέας εποχής αλλαγής και ανανέωσης.

Διαβάζοντας το άρθρο του Χρ. Χωμενίδη στο capital.gr για το ότι σήμερα μπορεί με εντελώς νέους όρους και προϋποθέσεις να σημάνει ξανά «Ώρα ΠΑΣΟΚ», καταλαβαίνει κανείς ότι αντανακλά ολοένα και περισσότερο ένα ευρέως κοινό αίσθημα του προοδευτικού κόσμου της χώρας. Του πολίτη που μετά την αποκαθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως μετά την αποτυχημένη και ηττημένη μετεξέλιξη του αντιλαμβάνεται το κενό. Ένα αίσθημα που ξεκίνησε από ένα υπόκωφο ψίθυρο για να μετατρέπεται σιγά – σιγά σε βουητό, το οποίο δεν απορρέει μόνο από τη νοσταλγία μιας εποχής ευημερίας, ούτε από το μετα-μοντέρνο αίτημα μιας νέας γενιάς. Απορρέει από τη βαθιά συναίσθηση της ιστορικής διαδρομής του χώρου.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ…

Δυο αιώνες από την Παλιγγενεσία και δυο δεκαετίες από την ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ, η Ελλάδα βρίσκεται στα αχαρτογράφητα νερά μιας τρικυμίας. Η εξωτερική απειλή χτυπά κόκκινο. Το μεταναστευτικό – προσφυγικό παροξύνεται. Η πανδημία επανεμφανίζεται απειλητική για την ίδια μας την επιβίωση. Η ύφεση εξελίσσεται ανεξέλεγκτα και η οικονομική κρίση θολώνει εκ νέου τον ορίζοντα. Η χώρα είναι αναγκασμένη να συμβιώσει για μακρύ ιστορικό χρόνο με αυτά τα προβλήματα που αλληλοπλέκονται και ανατροφοδοτούνται, αναζητά τη ρότα της και επείγεται να εξοπλιστεί με σύγχρονη πυξίδα. Είναι ακριβώς η στιγμή που πρέπει να συστηθούμε ξανά ως έθνος, ως κοινωνία.

Του Κώστα Σκανδαλίδη

Μας έχει γίνει συνήθεια πια εδώ και 46 χρόνια κάθε χρόνο να θυμόμαστε, να μιλούμε, να γράφουμε για την «3η Σεπτέμβρη». Και κάθε χρόνο κάτι έχει να μας πει, όχι ιστορώντας το χθες αλλά διεκτραγωδώντας το σήμερα. Δεν σας κάνει εντύπωση; Κι άλλα κόμματα ιδρύθηκαν ή ξεκινούσαν την ίδια εποχή, την εποχή της Μεταπολίτευσης. Κανείς δε θυμάται, δε γιορτάζει, δε μνημονεύει τη γενέθλια μέρα τους.

Αυτό συμβαίνει γιατί η 3η Σεπτέμβρη δεν είναι μόνο τα γενέθλια ενός Κινήματος που έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν είναι μόνο μια επαναστατική για τα δεδομένα εκείνης της εποχής εθνική επαγγελία, μια διακήρυξη – ντοκουμέντο. Δεν είναι μόνο όσα σχετίζονται με το χθες. Είναι διαρκής οδηγός, παρακαταθήκη αξιών και στόχων.

Βρίσκετε διαφορές -και ποιες είναι αυτές- στη διαχείριση της πρώτης φάσης της πανδημίας από την κυβέρνηση σε σχέση με το εξελισσόμενο δεύτερο κύμα του κορονοϊού στη χώρα μας; Πιστεύετε ότι υπάρχει σχέδιο για την προστασία της κοινωνίας και πιο ειδικά για τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς, ενόψει έναρξης της σχολικής χρονιάς;

Αυτή τη φορά η Κυβέρνηση βρίσκεται σε πλήρη αμηχανία. Ανάμεσα στην ανάγκη νέων δραστικών μέτρων και στους κινδύνους ενός lock down στην οικονομία, το βήμα της είναι μετέωρο, λειψό και αναποτελεσματικό. Ακολουθεί πολιτική

Δεν έχω καμία διάθεση, σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, να θριαμβολογήσω για τις επιτυχίες μας ή να κατακεραυνώσω την Κυβέρνηση για τις αποτυχίες. Δεν διεκδικώ την ταμπέλα του «μαξιμαλιστή» ή του «ρεαλιστή», του «υπερεθνικιστή» ή του ενδοτικού που όλα τα βλέπει άσπρο-μαύρο και που συντηρεί ανεύθυνα στην πράξη έναν εθνικό διχασμό